Oh lieve Twirre.. Toen je nog maar 8 weken was, ben jij begonnen aan een hele bijzondere taak.
Van een leven dat alleen maar draaide om mijn eetstoornis, naar een leven zonder eetstoornis en dit komt mede door jou lieve Twirre. Wat vooraf ging: 9 jaar lang heb ik gevochten tegen alle nare stemmetjes in mijn hoofd. Veel opnames volgden en niks leek te helpen. Ik ben echt tot het dieptepunt geweest, mezelf compleet verloren. Het liefst wilde ik verdwijnen, er niet meer zijn. Naast mijn eetstoornis kreeg ik ook nog last van depressies en angststoornissen. In de toekomst kijken, durfde ik niet. Ik was bang… bang voor het leven.
Maar daar kwam langzaamaan verandering in. Ik weet het nog zo goed toen ik jou voor het eerst in mijn armen sloot. Zo’n lief, klein, zacht pupje en nu al echt een ‘volwassen’ hond van 3 jaar. Samen hebben wij al zoveel stappen gezet. Jij was de enige die door mijn muurtje heen kon prikken. Niemand anders lukte dat daarvoor. Jij gaf mij de warmte en onvoorwaardelijke liefde. Liefde die ik mezelf jaren lang niet gunde, maar toch kreeg. Een gevoel dat ik goed ben zoals ik ben. Jij toverde langzaam weer een glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die er jaren niet geweest was. Samen met jou durfde ik mijn muurtje af te breken. Jij was er wanneer ik het moeilijk had. Dan steunde je mij door heel dicht tegen me aan te gaan liggen of oogcontact te houden. Jij bent degene geweest die ervoor gezorgd heeft dat ik hier nog sta. En ik sta er nog, nu zelfs met twee benen stevig op de grond. Jij hebt het leven weer mogelijk gemaakt voor mij.
Ik kan nu eindelijk zeggen dat het goed met me gaat. De eetstoornis is zo ver naar de achtergrond vervaagd, dat ik daar geen last meer van ervaar in het dagelijks leven. Sinds 2 jaar woon ik weer thuis, geen opnames meer. Ik spreek weer af met vriendinnen, ik kan weer genieten van een groot stuk taart en ben weer aan het werk. Ik zie dat het leven niet alleen maar eng is, maar dat het ook heel mooi kan zijn…
Meer ervaringsverhalen