Hallo,
Ik ben Yoram en 24 jaar. Ik ben doof geboren en toen ik 9 jaar was is er vastgesteld dat ik ook een autismespectrumstoornis heb. De combinatie van deze handicaps hebben er bij mij o.a. voor gezorgd dat ik veel moeite heb met het onderhouden van ‘normale’ sociale contacten. Als kind had ik geen vriendjes of vriendinnetjes onder mijn leeftijdsgenoten. Wel had ik veel lieve en betrokken mensen om mij heen zoals familieleden, onderwijzend personeel, tolken en ambulante begeleiders die mij in het dagelijks leven en op school veel geholpen hebben. Als je ouder wordt en je wereld groter wordt komen er meer zelfstandige contacten. Er is niet altijd iemand in de buurt die je begeleid. Je moet het veel meer alleen doen. Daar begon het mis te gaan. Natuurlijk wilde ik ook contacten net als anderen, maar ik was anders, wilden ze mij wel? En als ik contact zocht, deed ik dat dan goed? Door mijn handicaps twijfel ik vreselijk aan alles rond de sociale contacten. Zeg ik het zo goed? Wat zeggen ze nu eigenlijk? En wat men zegt bedoelen ze dat ook echt zo? Zijn ze boos om me? Vinden ze me vervelend? Twijfel, twijfel en twijfel.
Toen werd ik in 2015 ook nog erg ziek. De consequentie was dat het Cochleair apparaat, waar ik mee functioneerde als slechthorend i.p.v. doof, verwijderd moest worden. Een aantal maanden later kreeg ik een nieuwe, maar dat heeft nooit meer goed gefunctioneerd. Voor mijn gevoel was ik nu echt doof. De contacten verliepen nu nog stroever. Ik durfde niet meer naar school (MBO) en ben gestopt. Mijn vaste plek werd de hoek van de bank bij mijn ouders thuis. Ik was heel erg depressief en kwam er niet meer uit. Het hoefde voor mij niet meer.
En toen kwam daar Lucca. We moesten en gingen dingen samen doen. Voor Lucca moest ik van die bank af. Het begon met een puppycursus bij Hond en Kat. Het was leuk en ik ontmoette mensen, waarbij de contacten makkelijker verliepen door Lucca. Na de puppycursus ben ik ook een behendigheidscursus gaan volgen en zo ontstonden weer nieuwe contacten.
Met de hond naar buiten, maakt ook dat je op straat vanzelf in contact komt en daarbij waren we samen.
Toch is daar bij mij altijd die twijfel. Ik had meer hulp nodig. Daar was de VIP-groep van Animal 4 Health. Lucca en ik zijn samen aan het werk gegaan. Op sociaal emotioneel gebied, maar in ons geval ook met het auditieve gedeelte. Lucca werd ook mijn wekker en deurbel.
We hebben heel veel geleerd en zijn maatjes geworden. Lucca let op me, volgt me en we doen alles samen. Samen zijn we sterker!
Sinds juli 2019 woon ik samen met Lucca zelfstandig in een begeleid wonen project.
Inmiddels werk ik ook in de dagbesteding bij Hond en Kat. En Lucca mag mee.
Het maken van contact gaat veel makkelijker dan vroeger.
Lucca en ik doen nu ook agility. Daar hebben we alle twee heel veel plezier in. Binnenkort gaan we aan wedstrijden en kampioenschappen mee doen.
En natuurlijk steekt af en toe nog de onzekerheid de kop op. Maar samen met Lucca en begeleiders kan ik daar nu goed aan werken.
Door Lucca ben ik van die bank afgekomen. En nu staan we hier. Het gaat goed!
