Een blij ei, dat was het eerste wat in mij opkwam toen ik Loki zag. Ongeveer een half jaar heeft het geduurd totdat ik haar in mijn armen kon sluiten en gelijk ging ze mee naar huis.

Zelf zat ik in een diepe put en muurvast in mijn eetstoornis. Al 3 jaar was ik van kliniek naar ziekenhuis gegaan. Ik zag het leven niet meer zitten.

Maar toch, toen ik Loki zag begon er ergens heel diep in mij een lichtje te branden. Iemand die geen oordeel over mij heeft en die mij volledig accepteert zoals ik ben.

Loki geeft mij een reden om elke dag weer op te staan, te blijven eten en om door te blijven gaan met mijzelf ontwikkelen. Omdat ik er voor haar wil zijn.

Mijn kleine maatje van wie ik zielsveel hou.
Die haar neus tegen mijn wang aandrukt als ik weer eens in huilen uitbarst. Die rustig bij me gaat liggen als mijn spanning ineens weer oploopt. Die mij laat lachen door weer eens een 3 meter lange tak achter zich aan te trekken. En vooral degene die mij mezelf laat zijn.