Hoi! Ik ben Do, inmiddels 22 jaar oud en ik heb sinds juni 2019 mijn lieve labrador Moos in huis.
Sinds mijn 9de worstel ik met een depressie en sinds mijn elfde is daar een posttraumatische stressstoornis en anorexia bij gekomen. Na ontzettend veel jaren van behandelingen, medicatie, ziekenhuis opnames, sondes en klinieken gehad te hebben, leek er niets iets aan te slaan.. ik bleef maar terugvallen en mijn wereldje werd vanbinnen en buiten alsmaar donkerder. Ondanks dat ik een geweldige lieve steunende omgeving om mij heen heb, leek de enige uitweg voor mij euthanasie. Zo leven, was ontzettend zwaar en geen doen. Na jaren van vechten leek het op, en dat maakte mij heel erg verdrietig. Tot Moos op mijn pad kwam.
Het is geen wondermiddeltje, geen make it all go away, maar het is echt een maatje voor het leven en langzaamaan durf ik samen met Moos weer stapjes te maken. Iets wat ik nooit meer voor mogelijk had gehouden. Sinds Moos er is ga ik weer naar buiten, ik heb vrijwilligerswerk gevonden in de ouderenzorg en ben mij daarnaast aan het richten om in september 2020 te kunnen gaan studeren. Ontzettend spannend en nieuw, maar met Moos aan mijn zijde durf en kan ik deze stappen weer zetten. Het is niet dat mijn problemen opeens weg zijn, maar door de komst van Moos leer ik mezelf beter kennen en daar mee om gaan.
Hij voelt aan wanneer ik over mijn grens ga, terwijl ik het nog niet door had. Hier door kan ik eerder anticiperen en erger voorkomen. Hij vormt in openbare gelegenheden een buffer tussen mij en de andere mensen waardoor ik een veilige ruimte heb om mezelf in te bewegen. Hierdoor voelt het veiliger om naar buiten te gaan en isoleer ik mezelf steeds minder. Ook in contacten met mijn omgeving voel ik mij een stuk zekerder. Ik heb namelijk altijd iets om over te praten (een hond is bijna altijd een goed onderwerp 😉 ) en dat breekt het ijs voor een mogelijk verder gesprek. En daarnaast, het is natuurlijk ook gewoon een ontzettend lieve energieke jonge hond die graag speelt en ondeugend is. Ook dat is fijn en helpend. Al kan ik hem soms ook nog achter het behang plakken 😉
Samen met de stichting Animal for Health, onderdeel van Hond-kat, ben ik Moos aan het opleiden tot psychosociale hulphond. Ik vind het een ontzettend fijne betrokken stichting met kundige trainers. Ze proberen je echt te helpen waar kan en staan bij wijze van spreken 24/7 voor je klaar. Ik ben heel blij dat ik hier terecht ben gekomen en zij met mij dit traject aan wilde gaan. Waar ik geen vertrouwen meer had, hadden zij dit wel.. en kijk waar ik nu sta. Dat had ik nooit meer gedacht.
